Kwibus

De meiden die me volgen op Twitter hebben het afgelopen week allemaal kunnen volgen. Vandaag is mijn lieve hondje Kwibus overleden. Hij was een Maltezer Leeuwtje en is veertien jaar geworden. Hij was op, een echt oud opa-hondje was hij.

Toen ik vijf jaar kwas, en mijn broer acht, kregen we Kwibus als Sinterklaascadeau. Bas zei: “Oh, een cavia!” en sindsdien was Kwibus onze kleine cavia baby. Een echt schoothondje was hij, het liefst lag hij bij mijn moeder op schoot. Kwibus was wel een probleemhondje. Zo keek hij wat scheel, had hij artritis in zijn rechter achterpoot waardoor hij meer schuifelde dan liep en op jonge leeftijd werd hij geopereerd aan een navelbreuk. Kwibus was een beetje ons eigen kleine kneuzenhondje, maar misschien hielden we daarom wel meer van hem.

Tien jaar geleden overleed onze kat Marley, waar Kwibus dikke vriendjes mee was. Sinds een jaar of vier zeggen we thuis al elk jaar tegen elkaar “deze zomer redt hij niet meer”. We dachten dat hij ooit zou bezwijken aan zijn hart, want hij had flinke hartritmestoornissen. Sinds een paar weken ging het slechter en slechter, hij liep nauwelijks meer, at niet meer, dronk niet meer en deed zijn behoefte in huis. Het was tijd om afscheid te nemen, van onze kleine baby.

Ik ga hem heel erg missen, Kwibus was er altijd. Om mee te knuffelen, om tegen aan te praten, om lekker te aaien en in zijn veel te grote mand te leggen. Altijd wilde hij op schoot, en als ik op de bank zat met mijn laptop, wurmde hij zichzelf er tussen. Hij was lekker eigenwijs en ging altijd enorm tekeer tegen grote honden. Een hekel had hij aan kinderen, zeker de laatste jaren. Wanneer er een jong kind bij hem in de buurt kwam, begon hij al te grommen. En hij had fobieën. Voor de strijkplank en de stofzuiger. Wanneer m’n moeder die uit de kast haalde, werd hij helemaal gek.

Omdat ik zelf twee keer heb meegemaakt hoe moeilijk het is om een huisdier te laten gaan, hier een gedicht dat we vonden toen we onze kat Marley lieten gaan. Het geeft me ook nu troost.

Als ik oud ben

Het leven zat

Mijn vachtje droog

Mijn ogen mat

Een vermoeide hond

Laat je me dan gaan?

Als ik oud ben

en versleten

Niet meer wil eten

Instinct ben vergeten

Moet je dit weten

Laat je me gaan

Als je weet wat ik bedoel

Schuif je je eigen gevoel

even van de baan

en laat je me gaan

Mijn laatste foto met Kwibus, vanmiddag

De dierenarts kwam bij ons thuis, en bij mijn moeder op schoot is Kwibus langzaam weggezakt. In de tuin hebben we hem begraven, vlakbij Marley. We wilden Kwibus niet in laten slapen bij de dierenartsenpraktijk, het is de plek waar hij niet graag komt, en we wilden hem niet in het laatste uur van zijn leven nog pijn doen door hem in de auto mee te nemen naar de dierenarts. Het was fijn en goed om hem thuis te laten gaan.

Ik weet niet precies waarom ik dit hier neerzet, het is mijn laatste eerbetoon aan die lieve Kwibus, die ik heel erg ga missen.