10 tekenen waaraan je merkt dat je ouder wordt

Door de jaren heen voeg je doorgaans alleen maar stappen toe aan je beauty routines dan dat ze wegvallen. Afgezien van de opzichtige kleurrijke ooglooks dan.
Serumpje hier, massage apparaat daar (niet dáár, ik bedoel je gezicht :p, maar ga er gerust voor haha) laserontharing, vochtinbrengende ampullen en botox… is het daar al tijd voor? Vroeger dacht ik daar niet echt over na, dus bedenk ik wel want mijn standpunt hieromheen is en of ik hier voor zou gaan. Moet ik preventief een spuitje halen? Mijn antwoord is nog ‘nee, zolang ik het niet nodig vind dan is het niet nodig en dan beginnen we er ook maar niet aan’. Klinkt voor sommigen belachelijk, maar in de toekomst sluit ik het persoonlijk niet uit.

Hoe in vredesnaam ga ik steeds meer op een mopshond lijken met die groeven van mijn neus naar mijn mondhoeken?! What is UP with that? En sinds wanneer zitten die daar?!

Ik kon vroeger eten wat ik wilde maar na mijn 25ste ging dat ineens anders. Ik moet nu echt wel mijn best doen om op het gewicht dat ik wil behouden te blijven anders komt er gestaag elke keer een kilootje bij. Ik hoor dit vaker om mij heen, dat het er sneller aankomt dan dat het er nog af gaat. Nu is dat kilootje niet zo erg, maar als dat op blijft lopen kun je me dadelijk de berg af rollen.

Ik besloot op mijn zestiende dat ik nooit iemand zou worden die de jeugd veroordeelde. Dat ik altijd in touch zou blijven met mijn jongere zelf en dat ik altijd zou onthouden hoe het was om 16 te zijn. FAILED. Ik zeg nu dingen als ‘dat werkt ook anders in zo’n puberbrein’. En ‘dat is gewoon onvolwassenheid, dat snappen ze niet’. Of ‘moet dat nou allemaal zo luidruchtig, welke aandacht probeer je te trekken’. Hallo! Iedereens aandacht! Want wanneer lig je nou zo dubbel van het lachen als volwassene als dat je dat als 16 jarige kon doen. De wereld mag het weten dat je lol hebt. Wat een oude dozen opmerkingen maak ik af en toe.

Op het moment dat een frisse jongeman je mevrouw gaat noemen weet je dat je aan de andere kant van de heuvel staat. Als ik überhaupt nog na wordt gekeken op straat dan is dat door types die kinderen hebben (hopelijk zonder partner), van de werkende klasse, het type dat zelf ook een huis heeft en het type dat wellicht een eigen onderneming heeft. Al 10 jaar. Hè, wat?! 10 jaar geleden stond ik nog met een tennisbal tegen een muur te gooien. Vanaf welk punt is het dat je een aantrekkelijk hapje bent voor die gerijpte man en niet meer voor de student of de wereldreiziger. Waar zijn de langharige surfdudes gebleven? Nou ja, dat weet ik wel, die laten elke week hun haar kortwieken door hun vrouw. En raad eens wie die vrouw is. IK. Ja, Luuk WAS die langharige reiziger haha.

Op dat zelfde onderwerp, ik had laatst sjans van een wat oudere man. En dan bedoel ik ook wel echt, ouder-dan-mijn-vader oudere man. Ik vertelde dit met een klein beetje afschuw tegen mijn moeder en ik noemde de man een pedo. Iets wat ik vroeger wel vaker riep als je het gevoel had dat iemand iets teveel vrijheid nam met een leeftijdsverschil. Totaal gemeen natuurlijk maar hey, ik ben ook niet perfect. Mijn moeder barste in lachen uit en zei: ‘Ik denk dat de term pedo niet echt meer van toepassing is bij jou’. O… ja.

Waar ik vroeger een avond ging stappen en zonder enige slaap toch behoorlijk fris achter de kassa van de C1000 kroop, moet ik nu dagen bijkomen van een avond waar het 02.00 ’s nachts wordt. Laat staan later dan dat. Ook al drink ik totaal geen alcohol, ik voel me dan gewoon brak! Belachelijk!

Wijn in een kroeg? Nee bedankt. Pardon, garçon, heeft u ook een wijnkaart? Wat een snob ben ik daar in geworden zeg. Ik ‘doe het’ echt niet meer zomaar voor elk wijntje. Nee. Als ik dan die alcoholaanslag pleeg op mijn lichaam, want daar moeten we tegenwoordig van bijkomen, dan mag dat maar beter zijn voor een wijntje dat ik heel erg lekker vind.

Soms als ik iets op de grond laat vallen en ik moet het oppakken, dan maak ik daar een geluid bij. Een soort kreun die nog het meest lijkt op ‘poaahh’. Soms is het ook een simpele zucht, maar eigenlijk laat ik dit soort ongewenste bewegingen niet ongehoord voorbij gaan.

Zakelijke gesprekken voer ik tegenwoordig met mensen van mijn eigen leeftijd, en vaak zijn ze ook jonger. Dat ligt ook een beetje aan de branche waarin ik zit, maar dat verbaasde me enorm onlangs. Toen ik met deze functie begon had ik het idee overal de jongedame te zijn, nu heb ik het idee dat ik mezelf minder hoef te bewijzen. Dat een ander eerder zenuwachtig van mij wordt dan andersom. Hoewel dat eerste fijn is, vind ik dat laatste wel eens awkward.

Herkenbaar, bovenstaande punten?