Films & series zomer 2018

De eerste thriller van deze blog is The Babadook. Amelia is alleenstaande moeder en zij zorgt voor haar zoontje Samuel van zeven. Hij heeft wat gedragsproblemen en op school gaat het niet fantastisch. Samuel raakt compleet geobsedeerd door een ingebeeld monster en Amelia moet hem blijven overtuigen dat het monster niet bestaat. Ze wordt er wanhopig van en: Samuel durft niet meer alleen te slapen en houdt haar ’s nachts wakker. Je raadt al welke vraag ik ga stellen: is het monster wel echt een ingebeeld monster…?

The Babadook is ontzettend spannend, eng, heeft een aantal griezelige schrikmomenten, maar ik genoot vooral van de twee lagen in het verhaal die je pas doorhebt aan het einde van de film.

Split is een psychologische thriller met als hoofdthema schizofrenie. Je volgt een man met 23 verschillende persoonlijkheden die drie tienermeiden kidnapt. Hij sluit ze op in een ondergrondse ruimte en bezoekt ze telkens als ‘ander mens’. Creepy natuurlijk, en zó goed gespeeld door James McAvoy. Niet de beste film uit dit lijstje wat mij betreft maar ik heb wel genoten van het absurde verloop van deze enge film.

Get Out is mijn favoriete film van dit jaar – al kwam hij vorig jaar uit. Get Out wil ik opnieuw en opnieuw en opnieuw zien en ik wens regelmatig dat ik hem zou kunnen ontzien. Wat een ongelooflijk spannend meesterwerk is dit! Get Out gaat over Chris. Hij ontmoet voor het eerst de ouders van zijn vriendin, en hij is bang niet te worden geaccepteerd als Afro-Amerikaan. Als hij aankomt blijkt dat haar ouders een grote liefde voor zwarte mensen hebben. Een misschien iets te grote liefde, ontdekt hij als hij wat langer bij ze verblijft.

Dit is een horrorfilm die zich niet uit als een horrorfilm: er is geen monster, er zijn geen schrikmomenten, maar wel een ongelooflijke spanning die zich fantastisch opbouwt. En op het eind blijkt dit verhaal echt angstaanjagend.

Still Alice ben ik gaan kijken op aanraden van Hugo Borst. In zijn boeken ‘Ma’ en ‘Ach, moedertje’ schrijft hij over zijn dementerende moeder, en daarin bespreekt hij Still Alice. In Still Alice volg je het verhaal van hoogleraar taalkunde Alice Howland. Zij krijgt op jonge leeftijd de ziekte van Alzheimer. In de film zie je hoe dit steeds meer impact krijgt op haar leven, haar werk, haar relatie en haar gezin. Een tragisch verhaal waarbij de controle uit haar vingers glipt. Heel verdrietig en natuurlijk iets wat veel gebeurt. Minpunt voor mij was dat ze tot op het einde zo onrealistisch mooi en verzorgd bleef.

Op Curacao begon ik in de zoektocht naar een leuke, vrolijke, luchtige serie met Jane The Virgin. Ik ben nog niet klaar met seizoen één, maar ga er hard doorheen. In Jane The Virgin wordt Jane, die maagd is, door een (nogal onrealistische) medische fout zwanger. De vraag is: hoe gaat ze dit bolwerken, met haar vriend die dit niet ziet zitten, en wat gebeurt er met de biologische vader van de baby? Het is zeker luchtig en grappig, nogal onrealistisch, maar dat ‘mag’ ook bij zo’n serie. Ik beleef er in ieder geval wel plezier aan. Wat ik geinig vind, is dat er vaak verwijzingen zijn naar de Spaanse telenovela’s die Jane in die serie zelf vaak kijkt met haar moeder en oma.

Life of Pi stond al zo lang op mijn to watch list! Het is nogal een bizar verhaal: Pi’s ouders runnen een dierentuin en op een dag emigreren ze naar Canada met een groot vrachtschip, samen met de dieren. Ze belanden in een vreselijke storm en Pi belandt in een reddingssloep samen met enkele dierentuindieren, waarvan uiteindelijk de Bengaalse tijger overblijft. Pi kent hem al sinds hij een klein jongetje is: het is Robert Parker en Pi’s vader heeft hem zijn hele leven lang ingepeperd dat tijgers levensgevaarlijke dieren zijn. Het verblijf met Robert Parker op de boot is dan ook niet te doen.

Het verhaal is natuurlijk vrij ongeloofwaardig, maar wel héél erg mooi en het is ontzettend goed geacteerd door Suraj Sharma. Het gaat over overleven, vriendschap, vertrouwen, hoop en terugvallen op wat je als kind verteld is.

Mijn uitgever Myrthe (Blossom Books) gaf het boek Love, Simon in het Nederlands uit (als Simon vs de verwachtingen van de wereld) en door haar ben ik de verfilming gaan kijken. Simon is homoseksueel, maar niemand in zijn omgeving weet het. Ook niet zijn allerbeste vrienden. Online wordt hij verliefd op een anonieme klasgenoot, en hij wil weten wie hij is. Het wordt tijd om deze problemen op te lossen, maar hoe weet hij nog niet. Dan gebeurt er iets waardoor hij gedwongen wordt heel snel met deze issues te dealen.
Deze omschrijving klinkt als een cliché, en dat is het misschien ook, maar wat is dít een lieve, vrolijke, ontroerende, heerlijke feel good film. Ik heb gelachen, gehuild en wilde hem meteen nog een keer zien. En ik werd meteen een beetje verliefd op Simon (ironisch, ja).