Maar waar liep Monique tegenaan de afgelopen bijna dertig jaar? En wat leerde ze daarvan?
Monique van Loon
Fout 1: Ik had mijn site niet zo vroeg moeten verkopen.
‘In 2002, toen ik veertien was, begon ik met divided.nl. Destijds noemde ik dat een ‘beauty-, lifestyle- en fashionsite’, tegenwoordig zou je dat een lifestyleblog noemen. Dat werd een enorm succes en in 2006, ik was achttien, kreeg ik een aanbod van een uitgever die de site van me wilde overkopen. Het idee was dat ik in dienst zou blijven van de website, maar dat zij de eigenaren zouden zijn.
Financieel is dat goed geweest, de site is ook enorm gegroeid toen, iets wat ik denk ik niet zelf had kunnen doen. Maar achteraf had ik liever gewild dat het van mij was gebleven, dat ik het in eigen beheer had laten groeien. Ik ben er uit gestapt op het moment dat blogs juist enorm in de lift gingen. Achteraf had ik het niet moeten verkopen en had ik er zelf nog een paar jaar aan moeten blijven werken, dan had ik er veel meer geld mee kunnen verdien en het ook voor een veel groter bedrag kunnen verkopen.
Ik vond het destijds ook erg lastig dat ik niet meer zelf keuzes kon maken. Zo moest ik over bepaalde onderwerpen schrijven, terwijl ik eerst alles in eigen hand had. Er kwamen campagnes waar ik niet achter stond, dan zei ik dat ik het niet wilde en dan was het antwoord: ‘Daar heb jij niks meer over te zeggen’.
Het was toen echt een ander tijdperk, maar nu zou ik dat heel anders doen. Ik weet nu veel beter welke bedragen normaal zijn, wat er te verdienen valt met een goedlopende website en ik zou het absoluut in eigen beheer houden,’
Fout 2: Ik kocht té halsoverkop een huis.
‘Toen in 2007 girlscene.nl werd opgezet, woonde ik nog in Brabant. De redactie zat in Amsterdam en het heen-en-weer reizen was ik zat: ik wilde naar Amsterdam verhuizen. Daarnaast was de markt op dat moment heel goed. Ik had veel gespaard, ik had geld van de verkoop van mijn website en een prima loon, een mooie basis om een huis te kopen. Ik belandde bij een makelaar die specialiseerde in starters en ondernemers. Hij ging voor me op zoek en vond eerst een woning in de Pijp, waar ik vanwege een verbouwing te lang op moest wachten.
Na een half jaar kwam hij met een woning in de Jordaan, het huis waar ik nu nog steeds woon. Intussen waren de huizenprijzen gestegen, net als de rente en was het veel lastiger een hypotheek te krijgen.
Toen de makelaar me belde over het huis in de Jordaan, wilde ik daar over nadenken. Van hem kreeg ik geen tijd. Hij zei: ‘Luister, je moet nu beslissen. Ik heb je speciaal bovenaan de lijst gezet in verband met het huis in de Pijp. Deze huizen zijn in Amsterdam zo gewild, ik heb hier zo iemand anders voor.’ Hij zette me onder druk en binnen twee uur besloot ik het huis te kopen. Met eigenlijk een te hoge hypotheek, een te hoge rente en ik wist het helemaal niet zeker.
Maar ik wilde zó graag naar Amsterdam verhuizen! Ik wilde weg uit Brabant, ik moest en zou zo snel mogelijk een huis hebben. En dus zei ik ja.
Dat zou ik nu zo anders doen. Ik was ook 20 toen, dus wel echt jong, dat heeft ook meegespeeld. Ik heb nooit naar andere huizen gekeken, bij andere makelaars aangeklopt, ik had alleen dat huis in de Pijp gezien en het huis in de Jordaan en ik zei ja. Ik had eigenlijk geen idee wat ik deed. Uiteindelijk heeft mijn huis ook nog lang onder water gestaan door de slechte huizenmarkt, gelukkig maak ik nu geen verlies als ik het te koop zet.’
Fout 3: Ik heb teveel dingen gelaten voor mijn aandoening (PDS).
‘Sinds mijn 17e heb ik het Prikkelbare Darm Syndroom. Kort gezegd heb ik daardoor erg veel last van mijn darmen en weet ik nooit wanneer ik halsoverkop naar de wc moet. Daardoor heb ik de afgelopen jaren heel veel dingen gelaten, en ik moet zeggen dat ik dat soms nog doe. De angst dat het misgaat is zo groot dat ik een heleboel dingen aan me voorbij laat gaan. Ik heb veel reizen niet gemaakt, terwijl ik voor mijn werk de hele wereld over had kunnen reizen. Ik sla veel evenementen over, ga niet regelmatig naar concerten waar ik wel naartoe zou willen, ga niet spontaan mee naar Parijs als vriendinnen me uitnodigen…
Het is niet écht een fout, maar ik begin wel steeds meer in te zien dat ik best veel gemist heb daardoor. Ik heb een heleboel keuzes gemaakt op basis van angst. Als ik realistischer was geweest, had ik een heleboel dingen wél kunnen doen. Maar als je op een overdekte markt in Istanbul staat, je darmen opspelen, de dichtstbijzijnde wc op drie kilometer lopen is en er dan een rij van tachtig vrouwen staat, geloof me, dan word je écht wanhopig. Daardoor ben ik regelmatig bang om op reis te gaan, maar ook om naar lange diners en evenementen te gaan.’
Het verhaal van Monique vind ik heel openhartig én leerzaam. Volgende week lees je over mijn gesprek met ex-topsporter Marijn de Vries.