📸 Op Instagram: “Rust, zachtheid en verbinding op een prachtige plek in Spanje”
Ja. En.
De locatie is zorgvuldig uitgekozen, en ik zorg dat alles klopt: van het menu dat de chef serveert tot het ritme van het programma, zodat er écht ruimte is voor rust en reflectie. Maar geloof me: dat vraagt voorbereiding. Ik sta niet zomaar ‘aan’ met een meditatieklankschaal in mijn hand en een serene glimlach.
Wat je níet ziet op Instagram: hoe ik ‘s ochtends als eerste beneden ben om even door het dagprogramma te lopen, voel of alles klopt en check of alle materialen klaarstaan. Geen stress, geen haast, maar wel volledige focus. Terwijl jij wakker wordt met een kopje thee op het terras, heb ik al een minimeeting met mezelf gehad.
📸 Op Instagram: “Deelnemers liggen in een diepe ontspanning tijdens een meditatie”
Terwijl iedereen tijdens of na de yoga heerlijk ligt te ontspannen, lig ik niet achterin in een deken gerold te chillen met een kristal in m’n hand.
Wat ik wel doe? Even terugtrekken. Niet om mails te beantwoorden (die staan uit), maar om op te laden. Ik neem mijn rustmomenten heel bewust. Ik weet dat ik alleen goed kan geven als ik ook ruimte neem voor mezelf. Soms lees ik even in de zon, soms journal ik, soms maak ik een wandelingetje, soms doe ik even niets.
Maar natuurlijk houd ik ook voelsprieten open voor wat er speelt. Wie trekt zich terug? Wie straalt? Waar stroomt het? Wat heeft de groep nodig? Dat is geen krampachtige controle, maar bewust ruimte houden.
📸 Op Instagram: “Een krachtige workout onder de Spaanse zon”
Dit klopt 100%. Hier is geen verschil! Ik geef die workouts met volle energie, ik vind het heerlijk om te doen, en ik ben altijd blij als mensen daarna zeggen: “Oef. Ik dacht dat het alleen yoga en journaling zou zijn, maar dit was écht lekker.”
Maar ook hier: het lijkt misschien alsof ik ‘m even uit mijn mouw schud, maar ook deze sessies zijn tot in detail voorbereid. Muziek getest, oefeningen op de groep afgestemd, sfeer gecheckt. Soms pas ik last minute nog iets aan of moet ik rekening houden met het weer. Komt altijd allemaal goed!
📸 Op Instagram: “Alles klopt. De energie, de locatie, de groep.”
In real life:
Dit is waar. Maar het is niet toevallig zo.
Alles heb ik zo voorbereid om te kloppen. Van het ritme van de dagen tot de tijd tussen sessies. En achter die zachtheid zit stevige structuur. Iedere dag heeft een duidelijke opbouw, ieder moment heeft een functie (zelfs de vrije momenten), en ik check voortdurend: klopt het nog? Moet ik bijsturen? Soms gooi ik programma-elementen om omdat dat beter uitkomt, of vanwege het weer. Of als ik in de groep merk dat ze bijvoorbeeld graag naar een stadje in de buurt willen, en het dan handiger is als we programma-onderdeel X en Y omdraaien.
📸 Op Instagram: “Deelnemers ontspannen in de spa, damp stijgt op, alles klopt”
In real life:
Tijdens retreat vorig jaar november besloten we spontaan een extra uitje te doen. Het regende de hele dag, waardoor we wat programmaonderdelen moesten switchen. We konden ook zeuren over het weer, maar dat past natuurlijk niet bij een selfcare retreat. Dus: we regelden een heerlijk middagje spa. Extra selfcare, extra warmte, helemaal in lijn met de sfeer van de week. Iedereen enthousiast.
Mijn co-host Anna belde, regelde, reserveerde. Alles afgestemd. Tot we met z’n achten aankwamen bij de balie.
“Reservering? Voor acht personen?”
…
“Ehm, nee. Die staat er niet in.”
Kijk. Op dat moment heb je twee opties:
1.In paniek raken en je overgeven aan de frustratie.
2.Ademhalen, vriendelijk blijven lachen en achter de schermen je retreat regelaarskills aanzetten.
Het werd optie 2. We losten het op, uiteraard. Maar dat zie je niet op Insta. Daar zie je alleen de stoom, het zachte licht en acht vrouwen in een bubbel van ontspanning.
📸 Op Instagram: “De kamers zijn prachtig, alles klopt tot in de puntjes”
In real life:
En meestal ís dat ook zo. Maar goed, soms gebeurt er iets wat je zelf niet had kunnen voorspellen. Zoals die ene keer, op een vorige locatie. Het was laat in de avond, iedereen had net z’n tanden gepoetst, en ik was al een beetje in chillmodus aan het zakken, toen een deelnemer zachtjes naar me toekwam en fluisterde:
“Cynthia… kan het zijn dat er een muis op mijn kamer zit?”
Ehhh… dat zou kúnnen. 😅
En ja hoor, een klein nieuwsgierig beestje had zich via een kier naar binnen gewurmd. Niet echt het soort “innerlijke rust” dat we bedoelden.
Dus: lampen aan, slippers op de gang, kamers checken, even schakelen. We gingen een beetje schuiven met de kamerindeling (lang leve de flexibiliteit van de groep 🙏), en alles kwam goed. Niemand hoefde een bed te delen met een muis, beloofd.
No worries trouwens: we zitten inmiddels op een andere locatie, waar geen muis zich nog heeft durven laten zien. 😄
Dus ja… op Insta zie je de magie. En die ís er.
Maar daaronder zit iets wat je misschien minder ziet: een enorme toewijding. Structuur. Aandacht. Afstemming. Soms een klein beetje stress. En ik hou ervan. Ik hou van retreats geven. Van het creëren van een plek waar mensen kunnen ademen, thuiskomen, lachen, huilen, ontdekken. Waar je weer even in je lijf zakt.
En als je dat dan later terugziet in een foto waarop iemand met gesloten ogen in de zon zit, dan weet ik: ja. Dit is waarom ik het doe. Het is zó tof als alles samenkomt, ik genietende vrouwen zie die soms met een traan weer naar huis gaan. Een retreat hosten heeft heel veel verschillende kanten en dat is zó leuk, ik zou het niet willen missen.
Maar het mooie beeld op Instagram? Dat is maar het topje van de ijsberg. De echte magie zit daaronder.
En die is nog veel mooier. 💛
Wil je mee?